21 Temmuz- Paris

Herkese selamlar,

Bugün kendi adıma gezinin hatta hayatımın en güzel, önemli günlerinden biriydi. Yıllardır taparcasına takip ettiğim, bir etabını bile izleyemediğim zaman kahrolduğum Tour de France’ı canlı izleme şansına sahip oldum.

Mutluluk, merak ve heyecan üçlüsü rahat uyumama engel olmuştu, bu yüzden sabahın ilk saati sabah mahmurluğunu atlatmaya çalışmakla geçti. sabah mahmurluğunu atlattıktan sonra birden gerçekleri fark ettim, TdF’nin en son ve değişmez etabı olan Versay-Şanzalize etabına tanık olacaktım, üstelik TdF’nin 100. Yılında. Ben bunları yaşarken grup olarak çoktan hazır olmuş ve Versay’a doğru hareket etmiştik, Versay’a varınca TdF’nin buradan başlayacak olması nedeniyle korkunç bir kalabalıkla karşılaktık, gerçi Versay’ın halihazırda var olan popülaritesini düşününce böyle bir günde bu kalabalık pek de şaşırtıcı değildi. Versay’a giriş sırası bizim için tabii ki bir problem değildi çünkü İzzet(Göksel) yine insan ilişkileri ve kişisel beceresini kullanarak bizi saatlerce sıra beklemekten kurtardı ve doğrudan içeri alındık. İzzet, bu işlerler uğraşırken benim de dahil olduğum bir grup insan içinde tişört, şapka, kalem vs. gibi 10 parça eşyanın olduğu resmi TdF paketini sadece 20 euro gibi bir fiyata alarak mutluluğumuza mutluluk kattık.

Versay’a girdiğimiz anda yine devasa bir insan seliyle karşılaştık. Özellikle Uzak Doğuluların yoğunlukta olduğu bu insan selinde yürümek bile ekstra bir efor gerektiriyordu. Açıkcası Versay bana pek hitap etmedi, günlerdir aynı tarz resimler ve heykeller görmekten bıktım sanırım. Aynı tarz resimler ve heykellerden kastım: Hristiyanlık özellikle İsa üzerine resimler ve insan büstleri. Ancak Versay’ın kendisini  gerçekten muazzam bir yapı, Versay o zamanki zenginliği son derece net yansıtıyor. Ancak Versay benim adıma bir buçuk saatlik bir hayal kırıklığı oldu fakat TdF’nin start noktasını görmüş olmak ve TdF paketi satın alabilmiş olmak her şeyden değerliydi.

Versay’dan otobüsle ayrıldık, otobüsü park ettikten sonra topluca metro ile daha merkezi bir yere gittik. Burada bize 5 saatlik serbest zaman verildi, ben serbest zamanımı Lüksemburg Bahçesi’nde oturarak ve şehrin içinde yürüyerek geçerdim ama heyecanım her geçen dakika  artıyordu. Saat 20.00’da grup olarak Alexander III köprüsünde buluştuk, tabii ben bu sırada heyecandan bayılmak üzereydim(siz bu satırları okurken muhtemelen bu çocuk sorunlu mu alt tarafı bir bisiklet yarışı neden bu kadar heyecanlanıyor ki diyebilirsiniz ama bu benim ölmeden önce yapmaktan istediğim 3-5 şeyden biriydi.). Bu arada şansımız da yaver gitmiş, bisikletçilerin saat sekizi biraz geçe köprüden geçeceklerini öğrenmiştik. Grup halinde bariyerlerin hemen önüne fularlarımız elimizde dizildik ve beklemeye koyulduk, bu sırada benim vücudum adrenalin manyağı olmuştu, işin ilginç tarafı daha önce bisikletle hiçbir ilgisi olmayan insanlar da heyecanlı ve çoşkuluydu. Bizim bu çoşkumuzu gören güvenlikten sorumlu polisler birbirlerine “bu gruba dikkat edin aman ha bi sakatlık çıkmasın” bakışları attılar. Ve işte o an gelmişti, bisikletçilerin önünde giden sorumlu araçlar köşeye döndü. Bu, pelotonun birkaç dakika içinde geleceğini haber veriyordu. Güvenlik araçları geçtikten yaklaşık 1-2 dakika sonra ilk bisikletçi köşeden döndü ve “kalabalık adeta çıldırdı”, bu sırada benim nabzım kalp krizi eşiğine dayanmıştı. En önde gelen grup, sarı mayoyu da sırtına geçiren Chris Froome’un takımı Skydı.(TdF’nin son etaıb her zaman biraz sembolik bir etaptır ve TdF etiğine uygun olarak lider ve takımı etabıı uzun süre en önde götürür.) Froome benim desteklediğim adamdı ve yaklaşık 3 metre önümden geçiyordu. Bu sırada bütün grup  en az benim kadar kendinden geçmişti ve o an bisikletçilerden biri tarafından fırlatılan suluk çoşkuyu had safhaya çıkardı. Suluk yerden kaldırama doğru yuvarlandıktan sonra gözden kayboldu, biz suluk su yolundan aşağı düştü zannederek epey üzüldük. Bisikletçiler önümüzden geçtikten sonra Şanzalize’ye doğru hızlı bir yürüyüşe başladık, çünkü bisikletçiler burada 10 tur atacaklardı ve bu  kaçırmamamız gereken bir fırsattı. Yürüyüşe geçtikten sonra Batuhan(Solmaz) elinde fırlatılan su şisesiyle koşarak geldi ve suluğu nasıl kaptığını anlattı. (Batuhan bariyerden atlamış ardından polis üstüne koşmuş, Batuhan ellerini havaya kaldırdıktan sonra suluğu göstermiş ve yerden almış, polis de  olayı fazla uzatmayarak “ee hadi artık geri dön bakalım”  demiş ve Batuhan geri dönmüş.) Bu sırada bütün grup suluğa doğru saldıraya geçmiş içindeki enerji içeceğinden içmek istiyordu. Suluk heyecanı bittikten sonra Şanzalize vardık ve turu izlemeye devam ettik. Burası inanılmaz kalabalıktı, çünkü bir takım bisiklet hastaları ön sıraları saatler öncesinden kapmışlardı. Burada bisikletçileri nispeten az görebildik ancak alana kurulan dev ekran etabı takip etmemizi sağladı. Etabın bitmesi yaklaşık 30 km kala daha fazla geç kalmamak adına geri dönüş yoluna çıktık, tabii bu benim adıma biraz üzücü oldu ama TdF’yi 100. Yılında hem de desteklediğim adamın kazandığı TdF’yi canlı izlemiş olmanın getirdiği mutlulukla dünya umurumda değildi.       Herkes bana  “Ulaş sonunda muradına erdin hehe” tarzında takılıyordu.

İzcilerimiz TdF'ye katılan bisikletçileri selamlarken

   Dönüş yolu her zaman olduğu gibi uzun sürdü ve hepimiz uyuduk. Vardığımızda saat geç olmuş ve biz henüz akşam yemeği yememiştik. Yemekte tavşan eti ve makarna vardı. Tavşan eti çoğumuzun aşina olmadığı bir et olduğundan bazılarımız tavşan etinden yemedi. Bu sırada Batuhan kaptığı suluğu bana hediye etti ve ben mutluluktan adeta kendimden geçtim. Yemekten sonra saatin geç olmasına rağmen çoğu kişiyi ertesi gün yolculuk olduğundan ötürü duşa girmeyi tercih etti. Bu sırada herkeste çanta toplama ve sığdırma telaşı vardı çünkü herkesin otobüse yalnız 1 sırt çantası alma hakkı vardı. Duş ve çanta toplama faslı bittikten sonra herkes ertesi gün için enerji toplamak üzere uykuya geçti ve bu muazzam gün böylece sonra erdi.

Ulaş Erdoğdu’13

Not: Bir günlük için biraz uzun bir yazı oldu ama duygu selimi ancak böyle ifade edebildim, o yüzden özür dilerim. Bir de buradan sırf TdF’yi izleyebilmemiz uğruna Paris programını ona göre ayarlayan liderlere çok teşekkürler.